اشاره

مرحوم آیت اللّه حاج شیخ نورالدین از دوستان نزدیک و هم مباحثه ی خصوصی امام بود و مکاتباتی نیز با ایشان داشته است. یکی از علمای معاصر اصفهان از قول مرحوم اشنی نقل می کند که روزی یکی از آقایان به مزاح به امام می گوید: نمی خواهید به ما سوری بدهید؟ ایشان شوخی را جدّی گرفته و فرمود: چرا می خواهم سور بدهم. یکی دیگر از آقایان می گوید: اگر قرار است سور بدهید بهتر آن که در جای خوش آب و هوایی باشد و من، خمین را پیشنهاد می کنم! ایشان هم در پاسخ می گوید که مانعی ندارد. پس از چند روز، امام وسیله ای تهیه کرده و با آقایان به طرف خمین می روند. هنگامی که به دلیجان می رسند ماشین خراب شده و راننده و کمک راننده دست به کار تعمیر آن می شوند، در این فاصله آقایان که از ماشین پیاده شده بودند، برای سرگرمی عمامه های خود را باز کرده و دو باره می بستند. امام که برای تجدید وضو رفته و برگشته بود، از این کار بسیار ناراحت می شود. یکی از همراهان که ناراحتی ایشان را می بیند می گوید: آقا، نه دعوتی شما را می خواهیم و نه این ناراحتی را! امام در پاسخ می فرماید: «دلم به حال شما می سوزد که چرا این فرصت ها را این گونه از دست می دهید؟ می توانستید به جای این کار بی ثمر، یک فرع فقهی مطرح کنید و با یکدیگر بحث کنید.»(1)

وفات و مدفن

آیت اللّه آقای حاج شیخ نورالدین قودجانی أشنی که پیشتر نیز به ناراحتی قلبی مبتلا بوده و یکبار در سال 1355 ش.(1396 ق) دچار حمله قلبی شده بود، سرانجام

ص: 223